Daniel Siegel

Idealizowanie rodziców

Korzystanie z możliwości, obserwowania rodziców, takimi jakimi naprawdę są, pozwala młodzieży odnaleźć własną drogę życiową. Idealizowanie rodziców niesie ze sobą ogromną korzyść, ponieważ dziecko czuje się wtedy bezpiecznie. To sprawia, że istota zwana rodzicem, wydaje się doskonała i dba o to, abyś czuł się dobrze, bezpiecznie i stabilnie. Jest to więc całkowicie zrozumiałe, dlaczego dzieci idealizują rodziców. Jednak prawidłowy przebieg dorastania mówi o tym, że konieczne jest wyjście poza tę idealizację i znalezienie własnej drogi do zdania sobie sprawy, że rodzice są tylko ludźmi. Mają swoje wady i zalety, zawodzą cię, ale również podnoszą na duchu. Poznanie i zaakceptowanie tego, pozwala nastolatkom odnaleźć własną drogę życiową. Ci, którzy kurczowo trzymają się idealizacji z dzieciństwa, nie ruszają naprzód w życiu. Często muszą ograniczać swój własny rozwój, aby utrzymać wyidealizowany wizerunek rodzica. Nie są w stanie zobaczyć pewnych negatywnych zachowań rodzica. Nie potrafią też ujrzeć negatywnych momentów rodzicielstwa i nie pozwalają sobie na powiedzenie: "Hej, mój rodzic lubi czekoladę a ja wanilię, nieważne, wybieram wanilię.", czy coś w tym rodzaju. Są oni więc ograniczeni w odkrywaniu swoich własnych preferencji.

Wyzwanie dla rodziców z nierozwiązaną traumą

To ogromne wyzwanie wychowywać dziecko, gdy posiada się nieprzepracowaną traumę, ponieważ w tym samym czasie przebywasz z dzieckiem i odczuwasz jego wrażliwość.

Przykładowo, jeśli ktoś wykorzystywał cię seksualnie i martwisz się, że dotykasz dziecka w nieodpowiedni sposób, co sprawia, że nie możesz zmienić pieluszki, ponieważ w pewnym sensie przeżywasz, to co odczuwa dziecko, jakbyś to był ty, a przeszłość wykorzystania seksualnego jest wciąż nieprzepracowana. To będzie miało negatywny wpływ na to, jak opiekujesz się swoim dzieckiem; sprawi, że będziesz doświadczać różnego rodzaju nieprzyjemnych uczuć. Zwrócenie się o pomoc, aby pracować nad tym bardzo ciężkim doświadczeniem wykorzystania jest czymś koniecznym. Zrozum na nowo swoje doświadczenia.

Bardzo ekscytujące wydało mi się pewne niesamowite odkrycie, a mianowicie, że najlepszym wskaźnikiem tego, jak dziecko radzi sobie z przywiązaniem do rodzica, jest to, na ile rodzic odnalazł sens w swoim życiu. Nie chodzi więc o to, co ci się przydarzyło, ale co tak naprawdę z tego wyniosłeś. Wydało mi się to niezwykle interesujące, ponieważ od wielu rodzin, z którymi pracowałem, słyszałem: "Hej, przecież moje dzieciństwo już minęło. Dlaczego miałbym o tym myśleć? Już nic z nim nie zrobię. Co się stało, to się stało. Trzeba ruszyć dalej". Tylko, że w rzeczywistości badania pokazują, że jeśli nie zatrzymasz się i nie przemyślisz swoich wspomnień oraz nie wyciągniesz z nich wniosków, czy tego chcesz, czy nie, przekażesz swoim dzieciom te negatywne rzeczy, które były tobie przekazane i których jeszcze nie przepracowałeś.

Ale badania również jasno mówią, że jeśli przytrafiły ci się negatywne rzeczy i rozumiesz to, jak na ciebie wpłynęły, możesz w rzeczywistości uzyskać coś, co nazywa się wypracowanym poczuciem bezpieczeństwa, a wtedy możesz się nauczyć, jak rozwijać zintegrowany sposób życia.

Kiedy u dzieci występuje przywiązanie, oparte na poczuciu bezpieczeństwa, w doskonały sposób uczą się równoważenia swoich emocji. Uczą się rozumieć samych siebie. Mogą powstrzymać się przed działaniem pod wpływem impulsu. Mogą uodpornić się na stres. Mogą podejmować się wyzwań a nie z nich rezygnować. Jest wiele wspaniałych i ważnych dla rozwoju rzeczy, które przychodzą wraz z przywiązaniem opartym na poczuciu bezpieczeństwa.

Kiedy chodzi o niepewny rodzaj przywiązania, umiejętności, które wymieniłem są zagrożone. Nie jesteś w stanie równoważyć swoich emocji, a relacje z innymi nie są wzajemne i pomoc nie działa w obie strony. Nie jesteś wstanie również dobrze zrozumieć samego siebie i często nie potrafisz się zatrzymać i wybrać spomiędzy wielu możliwości, które posiadasz.